Kritikan terhadap falsafah sejarah Kant

Immanuel Kant menerbitkan Idea untuk Sejarah Sejagat dalam Kunci Kosmopolitan pada tahun 1784, tiga tahun selepas opera hebatnya: Kritik Alasan Tulen. Bermula dari penegasan epistemologi buku ini, yang menurutnya kita tidak dapat mengesahkan realiti ontologikal Tuhan yang muktamad, set fenomena (Alam) dan diri[1], Kant cuba mengembangkan, dalam karya-karyanya yang terkemudian. , yang sepatutnya menjadi pendirian ahli falsafah di sekitar pelbagai isu praktikal, seperti moral dan politik. Iaitu, bermula dari fakta bahawa kita tidak boleh mengesahkan (atau lebih tepat, bahawa adalah tidak sopan untuk bercakap) tentang kewujudan ketiga-tiga idea akal murni ini, pemikir Königsberg ingin membezakan bagaimana kita harus mengawal aktiviti manusia.

Salah satu teks yang paling penting dalam isu ini ialah Idea untuk sebuah cerita yang disebut di atas… Artikel ini cuba untuk melihat sama ada sejarah manusia mempunyai tujuan, dan apakah itu. Untuk ini, ia bermula dari konsepsi teleologi Alam, menurutnya: « Organ yang tidak boleh digunakan, pelupusan yang tidak mencapai tujuannya, mengandaikan percanggahan dalam doktrin teleologi Alam [ 2]". Oleh itu, untuk menyiasat makna Sejarah, Kant mempertahankan bahawa adalah perlu untuk memilih, dalam ambivalensi paralogisme, untuk konsep finalistik Alam,Bahagian kedua. Dialektik Transendental, Buku II, Bab. I dan II. Dalam Kritik Alasan Tulen . trad. oleh Pedro Ribas. Barcelona: Gredos.

[2] Kant, I. (2018). Idea untuk cerita universal dalam kunci kosmopolitan . (hlm.331). AK. VIII, 17. Terj. oleh Concha Roldán Panadero dan Roberto Rodríguez Aramayo, Barcelona: Gredos.

[3] Iaitu, Kant menggunakan konsep Sifat teleologi sebagai hipotesis yang diperlukan untuk membawa tindakan manusia ke arah penghujung, bukan sebagai penegasan teori. bulatan Ini adalah mungkin kerana bidang sebab praktikal ialah bidang di mana manusia membawa ideanya kepada realiti, berbanding dengan alasan tulen, yang hanya mentakrifkan apa yang manusia temui di dunia.

[4] Pengertian teleologi ini tentang Alam semula jadi bukan sahaja telah dicanggah oleh biologi evolusi moden, tetapi juga oleh ahli falsafah kontemporari atau terdahulu Kant, seperti Spinoza atau Epicurus, yang menafikan kausalitas transendental yang mengarahkan perjalanan Alam.

[5] Kant, I.: op. cit ., hlm. 329

[6] Kant, I.: op. cit ., hlm. 331, AK VIII, 18-19

[7] Teks terkenal Kant bergema di sini Apakah Pencerahan?

[8] Kant, I., op . cit ., hlm., 330, AK. VIII 18

[9] Kant, I.: op. cit ., hlm. 333, AK VIII, 20

[10] Kant, I.: op. cit ., ms. 334-335, Ak. VIII, 22

[11] Kant, I., op. cit ., hlm.336, Ak. VIII, 23

[12] Nah, G. (2018). Sepanyol menentang Eropah. (ms 37). Oviedo: Pentalfa.

[13]Kant betul apabila bercakap tentang Barat dari segi seperti berikut: «bahagian dunia kita (yang mungkin suatu hari nanti akan menyediakan undang-undang untuk seluruh dunia)» , op. cit ., hlm. 342, Ak VIII, 29-30. Kejayaan ini, bagaimanapun, bukanlah mutlak, tetapi hanya relatif kepada beberapa abad selepas zamannya.

[14] Kant, I., op. cit ., hlm. 338, Ak VIII, 26.

[15] Jelas sekali bahawa PBB ditubuhkan dengan memberi keistimewaan kepada beberapa negeri berbanding yang lain. Contoh yang jelas tentang ini ialah kuasa veto yang dipegang oleh Amerika Syarikat, China, Great Britain, dan Perancis.

[16] Mengenai pernyataan ini, lihat Transendental Doctrine of Method, bab. II, The Canon of Pure Reason, Kritik terhadap Pure Reason, oleh I. Kant. Sesungguhnya, aktiviti praktikal dikekalkan dalam penegasan praxeologikal cita-cita akal murni, kerana ini mewajarkan perintah kategori yang terkenal.

[17] Contoh yang jelas tentang penolakan yang kuat untuk menggunakan keganasan ini ialah risalahnya Mengenai keamanan abadi , artikel pertamanya berbunyi « Perjanjian damai yang telah diselaraskan dengan cadangan mental motif tertentu yang mampu mencetuskan provokasi pada masa hadapan tidak boleh dianggap sah. perang lain » ( diterjemahkan oleh F. Rivera Pastor). Maksudnya, keganasan mesti dihapuskankategori dari alam manusia.

[18] Horkheimer, M. (2010). Kritikan terhadap sebab instrumental (ms 187). trad. oleh Jacobo Muñoz- Madrid: Trotta.

Jika anda ingin mengetahui artikel lain yang serupa dengan Satu kritikan terhadap falsafah sejarah Kant anda boleh melawati kategori Lain-lain .

Berdasarkan praandaian teleologi ini, Kant percaya bahawa « apabila sejarah merenungkan permainan kebebasan manusia secara keseluruhan , mungkin ia boleh menemui dalam perjalanan biasa [...] sebagai evolusi yang progresif berterusan, walaupun perlahan, bagi pelupusan asalnya »[5]. Sekarang, apakah perangai asal manusia ini yang diperkatakan oleh Kant? Alasan sebagai badan pentadbir tindakan manusia, atau dalam kata-kata pemikir Jerman: « Akal adalah dalam makhluk keupayaan untuk mengembangkan peraturan dan niat penggunaan semua kuasanya di atas naluri semula jadi ». [6] Dalam erti kata lain, bagi Kant, perjalanan semula jadi manusia menyebabkan dia secara beransur-ansur menyerahkan naluri semula jadinya kepada kapasiti rasionalnya, menjadi menguasai prestasinya sendiri.[7] Ini berlaku sebagai perkembangan Alam Semula jadi yang diperlukan dalam manusia, dan bukan sebagai satu lagi kemungkinan dalam set rawak.

Namun, bagi Kant sendiri, iniPembangunan tidak dimotivasikan secara sedar oleh manusia, tetapi berlaku walaupun dia. Apa yang diperhatikan oleh Kant dalam sejarah manusia adalah konflik kepentingan yang berterusan, dan tidak ada yang lebih jauh dari rasionalitas yang dicadangkan daripada peperangan dan ketidakadilan yang mendiami generasi manusia. Atas sebab ini: « Ahli falsafah tidak mempunyai jalan lain —kerana tindakan keseluruhannya tidak dapat mengandaikan apa-apa tujuan rasionalnya sendiri— daripada cuba menemui dalam hal-hal manusia yang tidak masuk akal ini suatu niat Alam [8] ».

Iaitu, tujuan rasional manusia tercapai tanpa dia sedari, tenggelam dalam konflik ghairahnya. Bagaimanakah perkara yang kelihatan paradoks ini berlaku? Melalui antagonisme manusia yang penting, yang merupakan pergaulan yang terkenal tidak boleh bergaul. Kant menegaskan bahawa ini terdiri daripada « bahawa kecenderungannya untuk hidup dalam masyarakat tidak dapat dipisahkan daripada permusuhan yang sentiasa mengancam untuk membubarkan masyarakat itu ».[9]

Konsep ini menyokong penegasan mengikut yang mana manusia, untuk mengembangkan kapasiti rasionalnya, mesti berhubung dengan rakan sebayanya, tetapi membezakan dirinya daripada mereka dan cuba memaksakan dirinya kepada mereka. Contoh yang berguna, dan yang Kant sendiri sebutkan, ialah pencarian kemasyhuran: melalui ini, kita mencari pengiktirafan daripada lelaki lain, tetapi menonjol daripada mereka, mengatasi mereka. UntukUntuk mencapai matlamat yang mementingkan diri ini, saya mesti mencapai matlamat amal, seperti menjadi seorang atlet yang hebat atau seorang pemikir yang hebat, yang memberi manfaat kepada masyarakat, walaupun ia dilakukan atas sebab individu. Melalui ketegangan berterusan antara masyarakat dan individu ini, spesies manusia mengembangkan kapasitinya, memajukan secara keseluruhan, daripada kehomogenan primitif kepada kesatuan individu masyarakat moden. Dalam kursus sejarah ini, yang merupakan proses sosial lebih daripada satu individu, pencapaian ini akan ditubuhkan dalam bentuk Negara dan Hak yang lazim kepada lelaki, sebagai sejenis had kepada tingkah laku mereka yang membolehkan mereka pergi dari percabulan kepada kebebasan, kepada pengaliran jiwanya yang betul. Dalam baris ini dia menegaskan bahawa: « Masyarakat di mana kebebasan di bawah undang-undang luar dikaitkan dengan tahap yang paling besar dengan kuasa yang tidak dapat dilawan, iaitu, perlembagaan sivil yang adil, mesti menjadi tugas tertinggi bagi spesies manusia. [10]».

Iaitu, masyarakat yang sempurna akan menjadi masyarakat di mana lelaki bebas menerima pakai undang-undang yang dikenakan ke atas mereka, dan kehendak mereka sepenuhnya bertepatan dengan Undang-undang semasa. Walau bagaimanapun, cita-cita ini tidak benar-benar boleh dicapai untuk Kant, kerana " daripada kayu yang dipintal seperti yang diperbuat daripada satu lelaki, tiada apa-apa jua yang boleh diukir sepenuhnya ".[11] Ia lebih merupakan objektif kepada ideayang Kant buat tentang sejarah, dan itu, oleh itu, menyatukan set fenomena tanpa menutupnya. Konsep kemasyarakatan yang tidak boleh bergaul telah menjadi titik permulaan kepada falsafah sejarah yang hebat terkemudian, terutamanya dialektik Hegelian dan Marxis, di mana pertentangan diatasi dan disatukan semula dalam proses kumulatif kesempurnaan. Semua sistem ini bermula dari fakta bahawa percanggahan dan konflik adalah perlu, tetapi tidak kekal, peringkat sejarah manusia. Dalam teori Kantian, percanggahan ini akan hilang (atau kita mesti berfikir bahawa ia akan berlaku) dalam kehidupan selepas kematian, kerana di sini realiti fenomenal adalah tidak berkesudahan dan bukan asas utama kewujudan. Menurut semua teori ini, terdapat kemajuan linear dalam sejarah manusia, kemajuan. Konsepsi Kant adalah berdasarkan tanggapan teleologinya tentang Alam; Oleh itu, peringkat sejarah mengikuti satu sama lain secara berperingkat. Saya percaya bahawa andaian ini adalah titik lemah utama semua teori ini, kerana mereka memahami sejarah secara substantialis, seolah-olah ia satu proses kesatuan.

Menghadapi cadangan ini (termasuk cadangan Marxis yang asal) , ahli falsafah kemudiannya, terutamanya dari tradisi materialis, menyokong konsep sejarah sebagai satu set pelbagai bangsa dan tindakan mereka, dan bukan sebagai proses yang teratur (sedar atautanpa sedar). Sebagai contoh, Gustavo Bueno, dalam España frente a Europa ¸ menegaskan bahawa « Idea Sejarah, dari sudut pandangan falsafah, secara intrinsik adalah idea praktikal [...]; tetapi operasi dijalankan oleh lelaki khususnya, (bertindak sebagai satu kumpulan), dan bukan oleh 'Kemanusiaan '[12]». Dari perspektif ini, yang mengubah paradigma pemerhatian Sejarah, adalah tidak sah untuk menganggapnya sebagai entiti yang bahagiannya beroperasi dalam arah yang seragam. Sebaliknya, Sejarah adalah jumlah projek sejarah pelbagai negara manusia. Bentuk moden Sejarah, bagaimanapun, mengandaikan subsumption projek-projek negara yang lalu kepada yang kemudian. Dengan cara ini, sebagai contoh, orang Yunani dan Rom akan mempunyai makna penuh mereka dianalisis sebagai "gear" sejarah, dan bukan sebagai lelaki tertentu. Ini boleh dipertahankan oleh pemikir Barat pada abad ke-18-19, yang melihat bagaimana Eropah mengambil alih dunia dan merupakan peneraju intelektual dan sosial[13]. Sekarang, bagaimanapun, apabila penguasaan ekonomi telah beralih ke Asia Tenggara: adakah kita bersedia untuk menerima bahawa kita telah menjadi sebahagian daripada proses yang kita tidak sedar dan yang akan membawa kepada masyarakat yang sempurna di, katakan, Korea Selatan ?

Menjadi bajet progresif sejarah, cuma itu, belanjawan, saya fikir ia adalah, selain sukar diterimaapabila anda bukan masyarakat yang terkemuka, bermasalah dari segi praktikal. Sesungguhnya, konsep yang menurutnya semua tindakan, apa pun jenisnya, secara beransur-ansur membawa kepada peningkatan dalam dunia manusia, membawa kepada justifikasi, atau konformisme, dengan situasi ketidakadilan. Hakikat bahawa tindakan negatif mempunyai akibat positif tidak membenarkan kita menganggap bahawa akibat ini adalah yang terakhir dan muktamad. Maksudnya, jika —seperti yang Hegel akan katakan kemudian—semua yang nyata adalah rasional, apakah sebab yang boleh ada untuk cuba mengubah sesuatu? Walau bagaimanapun, Kant menegaskan bahawa: « Sekarang kejahatan yang berasal dari semua ini mewajibkan spesies kita untuk mencari dalam penentangan bersama banyak Negara, rintangan yang menguntungkan dalam dirinya sendiri dan yang timbul daripada kebebasannya, undang-undang keseimbangan dan kuasa bersatu yang menyokongnya, sekali gus memaksa mereka untuk menubuhkan negara kosmopolitan keselamatan negara awam [14] ».

Negeri kosmopolitan yang kita boleh kenal pasti dengan PBB, Ia mungkin sekiranya organisasi ini, bukannya keseimbangan yang sama, mengakibatkan pengenaan Negara ke atas yang lain (yang berlaku secara berkesan[15]). Bahawa pengenaan ini membawa kita kepada keadaan yang lebih baik tidak lebih daripada satu harapan yang tidak disokong oleh premis falsafah yang stabil. Sebaliknya, hubungan Kantian antara agama dan revolusi adalahIa berdasarkan premis konflik progresif yang membawa kepada peningkatan manusia. Etika, yang didasarkan pada keharusan kategori a priori pengalaman, mempunyai asas terakhir dalam penegasan bahawa terdapat ketuhanan yang benar-benar adil dan bahawa jiwa adalah abadi [16] kedua-dua penegasan yang Ia berlaku dalam sebahagian besar agama. Oleh itu, walaupun Kant menganggap moral sebagai terpisah daripada agama, dia percaya bahawa ini bermakna penegasan sejarahnya dalam pelbagai manifestasinya. Itulah yang Kant panggil agama kultus, berbanding agama moral, yang terdiri daripada penerimaan idea-idea akal murni. Bagi Kant, agama akan meninggalkan unsur-unsur yang tidak rasional untuk menjadi sosialisasi moral yang rasional.

Proses yang akan membawa kepada ini berlaku melalui revolusi, walaupun bukan dalam erti kata klasik. Kant sederhana, dan percaya bahawa keganasan adalah gejala ketidaklengkapan kita, alat muktamad untuk perubahan sosial. Oleh itu, revolusi adalah perubahan paradigma dan pemikiran, tetapi secara beransur-ansur: Kant sangat kecewa dengan Pencerahan Jacobin, kerana dia percaya bahawa ia telah berulang kepada keganasan Rejim Lama[17]. Oleh itu, revolusi mesti membawa kepada perluasan agama moral, yang mana mandat itu akan bertepatan dalam masyarakat.kewajipan politik dan etika.

Daripada teori Kantian, kita diwajibkan untuk menganggap bahawa proses ini benar-benar berlaku, jika kita mahu ketidakadilan sejarah tidak terlepas daripada hukuman. Dan pastinya begitu. Walau bagaimanapun, apakah yang kita perolehi, atau lebih tepatnya, apakah yang diperoleh mangsa ketidakadilan tersebut daripada penebusan post mortem ? Mungkin, daripada mencari justifikasi terakhir untuk kejahatan ini, kita harus berfikir bahawa ia tidak boleh dipulihkan, bahawa ia telah berlaku dan bahawa tidak ada cara untuk memperbaiki apa yang berlaku. Dengan cara ini, kita akan menghadapi kejahatan sejarah dengan berat yang lebih besar daripada yang biasanya diberikan, sebagai sesuatu yang perlu dielakkan sebanyak mungkin dan, apabila ia melibatkan kematian seseorang, tidak boleh dipadamkan. Oleh itu, dengan Horkheimer, kita boleh mengatakan bahawa « Dalam fungsi ini, falsafah akan menjadi ingatan dan hati nurani manusia dan dengan itu akan menyumbang untuk membolehkan perarakan umat manusia tidak menyerupai giliran yang tidak bermakna dalam waktu rekreasinya. diberikan oleh banduan tersebut di pertubuhan untuk banduan dan pesakit mental [18]». Maksudnya, kita akan menghadapi kewajipan asas untuk mengelakkan ketidakadilan sebanyak mungkin, dan ia akan membimbing kita, dengan itu, kepada proses yang tidak ditentukan ke arah kebaikan muktamad, tetapi seolah-olah membawa kita, melainkan kita melakukannya. jika tidak, kepada malapetaka yang belum pernah berlaku sebelum ini.

[1] Kant, I. (2018).