વેશ્યાવૃત્તિની નૈતિક સ્થિતિ વિશેની ચર્ચા (શું તે એક ઇચ્છનીય પ્રવૃત્તિ છે, અનુમતિપાત્ર છે, વગેરે.) એ કોઈ શંકા વિના, એક દલદલ ધરાવતો પ્રદેશ છે. અને તે ઓછામાં ઓછું આંશિક રીતે છે, જો આપણે તેમાં ભાગ લેનારાઓ દ્વારા ઉપયોગમાં લેવાતા અભિવ્યક્તિઓ પર ધ્યાન આપીએ તો તે કેટલું જોખમમાં લાગે છે: ગૌરવ, વર્ચસ્વ, જુલમ, સ્વતંત્રતા... જો કે, તેની લોકપ્રિયતા હોવા છતાં (અને તાકાત) , તે બિલકુલ સ્પષ્ટ નથી કે આ પરિભાષા ચર્ચાને વધુ સ્પષ્ટ કરે છે. એટલા માટે નહીં કે આપણે ક્યારેય તેમનો આશરો લઈ શકતા નથી, પરંતુ કારણ કે કોઈ પણ સંજોગોમાં તે દલીલનો નિષ્કર્ષ હોવો જોઈએ અને તેનો પ્રારંભિક બિંદુ નહીં. જો આપણે એકબીજા પર આવા ભારે શબ્દો ફેંકવાનું શરૂ કરીએ, તો વસ્તુઓ ઝડપથી નીચ બનવાનું શરૂ થાય છે: ભેદ અસ્પષ્ટ થઈ જાય છે, ઘોંઘાટ અદૃશ્ય થઈ જાય છે, અને જે કોઈ પણ વ્યક્તિ આપણી વિરુદ્ધ સ્ટેન્ડ લે છે તે આપણા માટે નૈતિક રીતે ઉણપ તરીકે આવે છે. છેવટે, પ્રતિષ્ઠા વિરુદ્ધ કોણ હોઈ શકે?
આ લખાણમાં હું આ ચર્ચાનો ટૂંકો પરિચય આપવાનો પ્રયત્ન કરીશ (જોકે તટસ્થ નહીં), આ હદે ટાળીને રેટરિકલ અતિશય પ્રકાર શક્ય છે. વેશ્યાવૃત્તિની નૈતિક સ્થિતિ શું છે? આ પ્રશ્ન ચિંતાજનક રીતે સરળ લાગે છે (તમારો જવાબ અલબત્ત નથી), પરંતુ વાસ્તવમાં તે સ્પષ્ટતાના ઉદાહરણથી દૂર છે . જ્યારે આપણે વેશ્યાવૃત્તિની નૈતિક સ્થિતિની ચર્ચા કરીએ છીએ ત્યારે આપણે વાસ્તવમાં દલીલ કરી શકીએ છીએ, ઓછામાં ઓછું, શું વિશેઆગળ: શું વેશ્યાવૃત્તિ એ ઇચ્છનીય પ્રથા છે? શું આપણી ફરજ છે કે આ પ્રેક્ટિસમાં પ્રેક્ટિસ/સહયોગ/યોગદાન ન આપવું? શું વેશ્યાવૃત્તિ કાયદેસર રીતે અસ્વીકાર્ય પ્રવૃત્તિ હોવી જોઈએ? આ તફાવતો મહત્વપૂર્ણ છે અને હંમેશા ધ્યાનમાં લેવામાં આવતાં નથી. ઉદાહરણ તરીકે, ધારો કે કોઈ વ્યક્તિ એવી દલીલ કરે છે કે આખો દિવસ ટેલિવિઝન સામે બેસી રહેવું એ ઇચ્છનીય જીવન યોજના નથી. આ, અલબત્ત, ચર્ચાસ્પદ છે, પરંતુ ચાલો તેને હમણાં માટે સ્વીકારીએ. આગળ શું છે? શું તે અનુસરે છે કે આવું ન કરવાની ફરજ છે? સારું, કદાચ નહીં, ઓછામાં ઓછું ફરજની કલ્પનાના મજબૂત અર્થમાં. વધુમાં, શું તે અનુસરે છે કે આવી પ્રવૃત્તિ કાયદા દ્વારા પ્રતિબંધિત હોવી જોઈએ? લગભગ ચોક્કસપણે નહીં. જો ત્યાં નક્કી કરવાની રીતો છે કે જીવનની એક રીત, જ્યાં સુધી અન્યના અધિકારોનું સન્માન કરવામાં આવે ત્યાં સુધી, અન્ય કરતાં વધુ સારી છે, આનો અર્થ એ નથી કે રાજ્યને તેના નાગરિકોના નૈતિક જીવનને દિશામાન કરવાનો અધિકાર છે. આ કરવા માટે, તે બતાવવાની જરૂર છે કે જીવનના આ સ્વરૂપોનું મૂલ્ય (વ્યક્તિઓ તેને સ્વીકારે છે અથવા મૂલ્ય આપે છે તે ધ્યાનમાં લીધા વિના) વ્યક્તિગત સ્વાયત્તતા કરતા વધારે છે. અને જો કે આ, અલબત્ત, અશક્ય નથી, તેને વધારાની દલીલની જરૂર છે. તેથી તે X ઇચ્છનીય નથી એનો અર્થ એ નથી કે X ન કરવાની ફરજ છે અથવા X ગેરકાયદેસર હોવો જોઈએ.
પરંતુ વેશ્યાવૃત્તિ જેવી પ્રવૃત્તિ શા માટે માન્ય હોવી જોઈએ? ? એકદમ લાક્ષણિક દલીલ છે વ્યવસાયિક સ્વતંત્રતા ના વિચારને સમર્થન આપે છે: દરેક વ્યક્તિએ તેમની આજીવિકા કેવી રીતે કમાય છે તે પસંદ કરવા માટે સ્વતંત્ર હોવું જોઈએ . આ સ્વતંત્રતાને વિવિધ રીતે ન્યાયી ઠેરવી શકાય છે. સ્વતંત્રતાવાદીઓ માટે, વ્યક્તિઓ પાસે આપણી જાત પર મિલકતનો અધિકાર છે, તેથી અમે તેમની સાથે જે યોગ્ય લાગે તે કરી શકીએ છીએ. અન્ય એક લોકપ્રિય ઉદાર દલીલ મુજબ, વ્યક્તિઓ આપણી પોતાની જીવન યોજના નક્કી કરવા સક્ષમ હોવા જોઈએ, અને આ માટે તે જરૂરી છે કે આપણે કઈ નોકરી કરવા માંગીએ છીએ તે આપણી જીવન યોજનાઓ પરની અસરને જોતા આપણે પસંદ કરી શકીએ. સામાન્ય રીતે, આ દલીલ એ વાંધો સાથે મળી આવે છે કે સેક્સ વર્ક ભાગ્યે જ સ્વૈચ્છિક હોય છે . જો કે આ અંગેના આંકડા ઘણીવાર ખૂબ જ વિવાદાસ્પદ હોય છે, ચાલો માની લઈએ કે આ સાચું છે. શું આ દલીલના બચાવકર્તા માટે ખાસ કરીને ગંભીર સમસ્યા છે? સત્ય એ છે કે ના. છેવટે, તેણે કોઈપણ સમયે જણાવ્યું નથી કે વેશ્યાવૃત્તિને દરેક સમયે અને સ્થાનો પર મંજૂરી હોવી જોઈએ , પરંતુ માત્ર એટલું જ કે, જો અમુક શરતો પૂરી થાય (પસંદગી ખરેખર સ્વૈચ્છિક છે), તો વેશ્યાવૃત્તિને મંજૂરી આપવી જોઈએ. બળજબરીપૂર્વક વેશ્યાવૃત્તિના કિસ્સાઓનો સામનો કરતા, તેમનો જવાબ હશે: અલબત્ત આ નૈતિક રીતે અનુમતિપાત્ર નથી, અને વાસ્તવમાં, વ્યવસાયિક સ્વતંત્રતાના સિદ્ધાંતનો આ ચોક્કસ અર્થ છે, જે એક શરત સ્થાપિત કરે છે.જોબને અનુમતિપાત્ર ગણવામાં આવે તે માટે જરૂરી (સ્વૈચ્છિકતા/મુક્ત પસંદગી).
તેથી, જો કોઈ વેશ્યાવૃત્તિના ઉદાર સંરક્ષકનું ખંડન કરવા માંગે છે, તો દલીલ આગળ વધવી જોઈએ. સંભવતઃ સૌથી સ્વાભાવિક વિકલ્પ એ દલીલ કરવાનો છે કે વેશ્યાવૃત્તિ ક્યારેય સ્વૈચ્છિક પસંદગી ન હોઈ શકે. ઉદાહરણ તરીકે, અખબારમાં પ્રકાશિત થયેલા લેખમાં એલ પેસ (છ અન્ય લેખકો સાથે સહી કરેલ), ફિલસૂફ એમેલિયા વાલ્કારસેલે નીચે મુજબ કહ્યું ત્યારે કંઈક આવું જ બચાવ કર્યું હતું: « જીવનનો માર્ગ પસંદ કરવામાં આવે તે હકીકતનો અર્થ એ નથી કે જીવનની આ રીત આપોઆપ ઇચ્છનીય છે. શું, ઉદાહરણ તરીકે, એક સ્વતંત્ર વ્યક્તિ ગુલામ બનવાની ઇચ્છા રાખી શકે છે? અમે તેને નકારી શકતા નથી […] ગુલામી નાબૂદ કરવામાં આવી હતી અને જ્યારે આવું થયું ત્યારે ઘણા ગુલામો રડ્યા હતા સંમતિ કે ઈચ્છા પણ હંમેશા શું કરવામાં આવે છે અથવા કોને કરવામાં આવે છે તે કાયદેસર નથી હોતું » [i]. પરંતુ વાસ્તવમાં, આ બતાવતું નથી, પરંતુ ધારે છે કે વેશ્યાવૃત્તિ સ્વાભાવિક રીતે અનૈચ્છિક છે. સ્વૈચ્છિક ગુલામીની અસ્વીકાર્યતાની તરફેણમાં સૌથી શક્તિશાળી દલીલ એ છે કે, એકવાર શરૂ કર્યા પછી, ભવિષ્યમાં સ્વતંત્ર પસંદગીની કોઈપણ શક્યતા દૂર થઈ જશે, અને કારણ કે વ્યક્તિગત સ્વતંત્રતા માટે જરૂરી છે કે વ્યક્તિ ફક્ત વર્તમાનમાં જ નહીં, પણ સ્વતંત્ર રીતે પસંદ કરવા સક્ષમ હોય. ભવિષ્યમાં, આ પ્રકારના કરારો કલ્પનાત્મક રીતે અશક્ય હશે. જો કે, ગુલામીની સામ્યતાવેશ્યાવૃત્તિ, તે બતાવવા માટે વપરાય છે કે વેશ્યાવૃત્તિ અનિચ્છનીય રીતે અનૈચ્છિક છે, તે માત્ર ત્યારે જ કાયદેસર છે જો અગાઉ એવું માનવામાં આવે કે બંને સમાન માળખું ધરાવે છે. પ્રશ્નમાં દલીલ સાથે સમસ્યા એ છે કે તે એવી સાદ્રશ્યનો આશરો લઈને બતાવવાનો પ્રયાસ કરે છે કે વેશ્યાવૃત્તિ ગુલામી સાથે સુસંગત છે જે ધારે છે કે, ચોક્કસ રીતે, વેશ્યાવૃત્તિ અને ગુલામી સમાન છે.
A સમાન સમસ્યા કેથલીન બેરીની દલીલને અસર કરે છે, જેમ કે શીલા જેફ્રીસ દ્વારા રજૂ કરવામાં આવી છે: "[t] 'સંમતિ'ની ડિગ્રી દ્વારા જુલમને માપી શકાતો નથી, કારણ કે ગુલામીમાં પણ કેટલીક સંમતિ હતી, જો સંમતિને ગર્ભધારણ કરવામાં અસમર્થતા તરીકે વ્યાખ્યાયિત કરવામાં આવે છે. અન્ય કોઈપણ વિકલ્પ » [ii]. આ કિસ્સામાં, પરિપત્રની સમસ્યા ઉપરાંત, અમને એક વધારાની મુશ્કેલી જોવા મળે છે, અને તે એ છે કે લેખક જેના પર હુમલો કરે છે તે એક સ્ટ્રો મેન છે, કારણ કે સ્વૈચ્છિક વેશ્યાવૃત્તિની અનુમતિનો ભાગ્યે જ કોઈ બચાવકર્તા ધારે છે કે તે શું છે. જે સ્વૈચ્છિક સંમતિની રચના કરે છે.
વેશ્યાવૃત્તિ ખરેખર સ્વૈચ્છિક પ્રવૃત્તિ ન હોઈ શકે તે દર્શાવવા માટે થોડી અલગ દલીલ એ છે કે « અનુકૂલનશીલ પસંદગીઓ «ના વિચારનો આશરો લેવો. આ વિચારને ગ્રીક લેખક એસોપ દ્વારા પ્રખ્યાત દંતકથા "ધ ફોક્સ એન્ડ ધ ગ્રેપ્સ" નો ઉલ્લેખ કરીને સમજાવી શકાય છે:
"ત્યાં એક શિયાળ હતુંખૂબ જ ભૂખ લાગી હતી, અને જ્યારે તેણે દ્રાક્ષના કેટલાક સ્વાદિષ્ટ ગુચ્છોને વેલામાં લટકતા જોયા, ત્યારે તે તેને મોં વડે પકડવા માંગતો હતો.
પરંતુ તેઓ સુધી પહોંચવા સક્ષમ ન હોવાથી તે ત્યાંથી ચાલ્યો ગયો. :
-મને તેઓ ગમતા પણ નથી, તેઓ ઘણા લીલાછમ છે!" [iii]
તેથી કેન્દ્રીય વિચાર એ છે કે ઘણી વખત અમારી પસંદગીઓ વાસ્તવમાં પ્રતિકૂળ પરિસ્થિતિઓમાં અનુકૂલનની પ્રક્રિયાનું પરિણામ હોય છે, જેણે અમારી પ્રારંભિક પસંદગીઓને વ્યવસ્થિત રીતે નિરાશ કરી હતી. આ અમારી ચર્ચાને કેવી રીતે લાગુ પડશે? જવાબ એ હશે કે વેશ્યાઓની સેક્સ વર્ક માટેની પસંદગીઓ તેમની સાચી ઈચ્છાઓને પ્રતિબિંબિત કરતી નથી પરંતુ તેમની મૂળ પસંદગીઓ ગમે તેટલી પ્રતિકૂળ પરિસ્થિતિઓમાં અનુકૂલન કરવાની પ્રક્રિયા માત્ર છે.
આ પણ જુઓ: સેસિલિયા નામનો અર્થ શોધોજો આ દલીલ આપણને આમંત્રિત કરી રહી હોય તો જે સંદર્ભમાં કોઈ વ્યક્તિ X માટે અનુકૂળ પસંદગી દર્શાવે છે, મને લાગે છે કે તે મૂલ્યવાન છે. પરંતુ, બીજી બાજુ, જો કોઈ તારણ કાઢવા માંગે છે (જેમ કે એવું લાગે છે) કે અનુકૂલનશીલ પસંદગીઓનું અસ્તિત્વ આવશ્યકપણે સૂચવે છે કે તેઓ સંમતિના સાચા સ્ત્રોતની રચના કરી શકતા નથી, તો મને મારી શંકા છે. ધારો કે હું સંગીતકાર બનવા માંગતો હતો, પરંતુ મારી પાસે કોઈ પ્રતિભા ન હોવાથી, મેં ફિલસૂફીને અનુસરવાનું સમાપ્ત કર્યું. અનુકૂલનશીલ પસંદગીનો આ એકદમ સ્પષ્ટ કેસ હશે, પરંતુ જે ઓછું સ્પષ્ટ છે તે છેતે અનુસરે છે કે ફિલસૂફી માટેની મારી વર્તમાન પસંદગીઓ મૂલ્યવાન નથી અથવા મારા તરફથી સાચી મુક્ત સંમતિ જનરેટ કરતી નથી [iv]. તે કદાચ વાંધો ઉઠાવી શકે છે કે અહીં જે મહત્વનું છે તે એ છે કે બદલાતી પરિસ્થિતિઓએ મારી પસંદગીઓને કેવી રીતે પ્રભાવિત કરી છે તેની મને જાણ છે કે નહીં. પરંતુ, જો આપણે આ ધારીએ તો, આપણે એવું વિચારવાનું શું કારણ છે કે આ તમામ વેશ્યાઓને બાકાત રાખે છે જેઓ વેશ્યાવૃત્તિને સમર્થન આપે છે? સૌથી વાજબી બાબત એ છે કે કેટલાક નિષ્કર્ષ પર આવે છે, પરંતુ અન્ય નથી કરતા. જો કે, કદાચ આ બધી ચર્ચા વેશ્યાવૃત્તિના ટીકાકારને ખૂબ વધારે આપે છે. અને તે પૂછવા યોગ્ય છે કે વેશ્યાઓની તમામ પસંદગીઓને અનુકૂલનશીલ પસંદગીઓ ગણવી જોઈએ તેવું આપણે જાળવવાનું શું કારણ છે. એક સંભવિત જવાબ એ છે કે નૈતિક રીતે ખોટા હોવાને કારણે કોઈ પણ તેને પ્રથમ વિકલ્પ તરીકે સમર્પિત કરવા માંગશે નહીં. અથવા ભ્રષ્ટ સ્વભાવ. પરંતુ આ, ફરીથી, ધારે છે કે શું સાબિત કરવાની જરૂર છે. ફક્ત એવું માની લેવું કે કોઈપણ પક્ષપાતી વેશ્યા તેની પસંદગીઓ અથવા તેઓ જે સંજોગોમાં ઉદ્ભવે છે તે તપાસવામાં સક્ષમ નથી તે પિતૃવાદનું એક શંકાસ્પદ સ્વરૂપ છે.
તેથી, હું માનતો નથી કે આ દલીલો, તેઓ ગમે તે હોય, તેમના ગુણો દર્શાવે છે કે વેશ્યાવૃત્તિના કોઈપણ પ્રકારને અનુમતિ આપી શકાતી નથી. આ, અલબત્ત, એકમાત્ર દલીલો ઉપલબ્ધ નથી, પરંતુ તે કેટલીક સૌથી મહત્વપૂર્ણ છે. નાજો કે, બાદમાં જે મર્યાદાઓ છે તે ધ્યાનમાં લેતા, અમે નિષ્કર્ષ પર આવી શકીએ છીએ કે વેશ્યાવૃત્તિની અસ્વીકાર્યતા, સંપૂર્ણપણે નકારી ન હોવા છતાં, સામાન્ય રીતે ઓફર કરવામાં આવતી દલીલો કરતાં વધુ (અને વધુ સારી) દલીલોની જરૂર છે .
7>[i] //elpais.com/diario/2007/05/21/opinion/1179698404_850215.html
[ii] જેફ્રીસ, શીલા. 1997. વેશ્યાવૃત્તિનો વિચાર. સ્પિનિફેક્સ પ્રેસ, 135.
[iii] //es.wikisource.org/wiki/La_zorra_y_las_uvas_(Aesop). ઘટનાની રસપ્રદ ચર્ચા માટે એલ્સ્ટર, જોન જુઓ. 1983. ખાટી દ્રાક્ષ: સ્ટડીઝ ઇન ધ સબવર્ઝન ઓફ રેશનાલિટી. કેમ્બ્રિજ: કેમ્બ્રિજ યુનિવર્સિટી પ્રેસ.
[iv] કેટલીક અનુકૂલનશીલ પસંદગીઓની કાયદેસરતા માટેની દલીલ માટે બ્રુકનર, ડોનાલ્ડ જુઓ. 2009. «અનુકૂલનશીલ પસંદગીઓના સંરક્ષણમાં», ફિલોસોફિકલ સ્ટડીઝ 142(3): 307-324.
જો તમે ધ એથિક્સ ઓફ પ્રોસ્ટીટ્યુશન: ઈન્સ્ટ્રક્શન્સ ફોર યુઝ જેવા અન્ય લેખો જોવા માંગતા હો. તમે શ્રેણીની મુલાકાત લઈ શકો છો અન્ય .
આ પણ જુઓ: ચંદ્રના કાર્ડ સાથે માર્સેલી ટેરોટનું રહસ્ય શોધો